ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ

Περί πολιτισμικής αφύπνισης
Πολύ συχνά ανησυχούμε για την διατήρηση της πολιτισμικής ταυτότητας των Ποντίων που κατοικούν στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη υφήλιο.
Για το λόγο αυτό διοργανώνονται ημερίδες, εκδηλώσεις και συνέδρια που απευθύνονται σε αυτούς τους ανθρώπους και σκοπό έχουν την επίλυση του τιθέμενου προβλήματος.
Αν όμως μελετήσουμε ορισμένα στοιχεία που αναγράφονται σε αναγνωρισμένα ιστορικά βιβλία και όχι φυσικά στο βιβλίο της ΣΤ΄Δημοτικού ίσως αλλάξουμε τη θεώρηση των πραγμάτων.
Παρατίθενται λοιπόν τα παρακάτω:
Οι λαοί που εκτείνονται από το Αρμενικό οροπέδιο μέχρι το Αδριατικό πέλαγος γενικά ονομάζονται Ελληνοπελασγοί, ειδικότερα όμως κατά τόπους και φυλές, Ιλλυριοπελασγοί, Θρακοπελασγοί, Φρυγοπελασγοί, Θρακοαρμένιοι και Αρμενοπελασγοί. Οι λαοί που κατοικούν από την Ιλλυρία (σημερινή Αλβανία και τις χώρες μέχρι τον Σαύο και τον κάτω Δούναβη) με τις Θρακικές, τις κυρίως Ελληνικές, τις Φρυγικές και τις Ποντικές χώρες μέχρι την Αρμενία και τον Καύκασο αν εξετασθούν γλωσσολογικά και συγκριθούν μεταξύ τους (με όση ακρίβεια είναι δυνατόν όχι μόνο με τις γνωστές γλώσσες στη γεωγραφική περιοχή που αναφέραμε, την ελληνική κατά πρώτο λόγο, την αρμενική έπειτα και την Ιλλυρική, αλλά και με πολλές άλλες τη Θρακική, τη Φρυγική και τις άλλες αρχαίες γλώσσες της Μικράς Ασίας) αποδεικνύεται ότι αποτελούν πράγματι ίδια ομοφυλία. (Εισαγωγή του καθηγητού Παύλου Καρολίδη στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Κων. Παπαρρηγόπουλου κεφ. Δ΄ σελ. 46.)
Οι Θράκες ως λαός Άριος και μάλιστα Πελασγικός διασκορπισμένοι στην ευρωπαϊκή Ελληνική ή Ιλλυρική χερσόνησο από το Δούναβη μέχρι τον Όλυμπο και από τις δυτικές ακτές του Αιγαίου, του Ελλησπόντου και του Ευξείνου μέχρι τις ανατολικές ακτές του Αδριατικού πελάγους, εκτείνονταν και στη σημερινή Μικρά Ασία σ’ όλη τη βόρεια και κεντρική πλευρά της από το Βόσπορο και τον Ελλησποντο μέχρι την Αρμενία και τους πρόποδες του Καυκάσου, και το υπόλοιπο της χερσονήσου αυτής που κατοικούνταν από φρυγοπελασγικούς λαούς συγγενείς των Θρακοπελασγών.(κεφ. Δ΄ σελ. 50)
Οι Φρύγες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ήταν Θρακομακεδονικός λαός που μετανάστευσαν από τη Μακεδονία στην Ασία και ονομάστηκαν εκεί Φρύγες ενώ στη Μακεδονία ονομάζονταν Βρίγες (Ηροδ. Ζ΄, 73 βλ. Στράβωνα Ζ΄ 295 «και αυτοί δε οι Φρύγες, Βρίγες εισί Θρακικόν τι έθνος»)
Η συγγένεια των Τρώων με τους Φρύγες μαρτυρείται από τον Όμηρο και τους τραγικούς ποιητές που όνομάχουν το Ίλιο «Φρυγών άστυ». Οι Τρώες συγγένευαν στη γλώσσα και με τους Θρακομακεδόνες. (1200 πΧ)
Κατά τον Ξενοφώντα στην Κάθοδο των Μυρίων δύο Θράκες χόρεψαν τον χορό των μαχαιριών στη Τραπεζούντα.
Τα παρακάτω λόγια, έχουν ειπωθεί από έναν επιφανή πολιτικό άνδρα της Νεότερης Ελλάδας:
«Εξηκριβώθη ότι και φυλετικώς ευρισκόμεθα οι δύο λαοί πλησιέστερον ο εις τον άλλον παρ’ όσον κοινώς πιστεύεται… «Οι Τούρκοι υποστηρίζουν και δικαίως νομίζουν ότι είναι Αρειανοί έχοντες βεβαίως και ένα μέρος αίματος έξωθεν. Υποστηρίζουν ότι εις την Μικράν Ασίαν υπήρχον ανέκαθεν οι Καππαδόκαι, οι Σκύθαι , οι Ασσύριοι και άλλαι φυλαί. Επήγαμεν ημείς οι Έλληνες και τους εξελληνίσαμεν και διατέλεσαν επί μακρούς αιώνας Έλληνες. Ήλθαν κατόπιν οι Τούρκοι και τους εξετούρκισαν. άλλ’ οι πληθυσμοί παρέμειναν οι ίδιοι. Το ότι μέρος του αίματος των προέρχεται έξωθεν, δεν σημαίνει…» (Λόγος Ελευθέριου Βενιζέλου στην Ελληνική Βουλή στις 20 Αυγούστου 1930 για την ενημέρωση των βουλευτών σχετικά με τις διαπραγματεύσεις της Άγκυρας)..
Τα μέσα της εποχής του 1100 μΧ δεν επέτρεπαν τις μετακινήσεις μεγάλου αριθμού πληθυσμών και μάλιστα από στεπώδεις περιοχές όπως το σημερινό Τουρκμενιστάν. παρά μόνο στρατού για κατακτητικούς σκοπούς
Εξισλαμισμοί υπήρξαν μετά το 1453 μΧ (άλωση της Κωνσταντινούπολης) ενώ εκχριστιανισμοί όχι.
Το 1928 η Ελλάδα είχε πληθυσμό 6.204.864. κατοίκους ενώ η Τουρκία κατά την απογραφή του 1927 είχε 13.711.000 κατοίκους.
Σήμερα ο πληθυσμός της Ελλάδας μετά βίας διπλασιάστηκε ενώ της Τουρκίας εξαπλασιάστηκε.
Το κριτήριο της ανταλλαγής των πληθυσμών ήταν η Θρησκεία και όχι η εθνικότητα.(Συνθήκη της Λωζάνης 1923) συνεπώς αν κάποιος ήταν μουσουλμάνος αλλά αισθανόταν Έλληνας ή γενικώς Θρακοπελασγός, παρέμεινε στην Τουρκία.
Αν κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών παρέμεινε ένας ελάχιστος ενδεικτικός αριθμός δύο εκατομμυρίων ανθρώπων, στην περιοχή από την ακτή του Πόντου της Μικράς Ασίας μέχρι και την Καππαδοκία, Θρακοπελασγών στην καταγωγή, αυτοί σήμερα με το ρυθμό αύξησης του πληθυσμού που επικράτησε, είναι δώδεκα εκατομμύρια. Δηλαδή μία ακόμα Ελλάδα.
Μήπως προς τα εκεί πρέπει να στραφεί η πολιτισμική αφύπνιση των Ποντίων.

ΟΙ ΟΘΩΜΑΝΟΙ ΣΟΥΛΤΑΝΟΙ ΚΑΙ Η ''ΓΑΛΑΖΟΑΙΜΑΤΗ'' ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ

Οι Οθωμανοί Σουλτάνοι και η «γαλαζοαίματη» καταγωγή τους

Την εποχή της βασιλείας του Αμπτούλχαμίτ Β΄(1876-1909) είχε σπάσει μεγάλος αγωγός νερού στην συνοικία του τζαμιού (του Μωάμεθ) του Πορθητού της Πόλης. Το τζαμί αυτό είχε οικοδομηθεί πάνω στα ερείπια της κατεδαφισμένης από τους Οθωμανούς εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων, κάτω από την οποία ήσαν θαμμένοι πολλοί Βυζαντινοί βασιλείς. Κατά την επισκευή του αγωγού, ο Αμπτούλχαμίτ έδωσε εντολή να ανοιχθεί ο τάφος του Πορθητού που βρίσκεται δίπλα στο τζαμί. Σε βάθος τριών μέτρων μέσα στον τάφο, που ήταν άδειος, υπήρχε μια σιδερένια καταπακτή, από κάτω δε κατέβαινε μια πέτρινη σκάλα που κατέληγε σε μία υπόγεια αίθουσα της βυζαντινής εκκλησίας κάτω ακριβώς από το τζαμί. Εκεί εν μέσω άλλων τάφων Βυζαντινών βασιλέων, ευρίσκετο μαρμάρινος τάφος, στο εσωτερικό του οποίου ανεκαλύφθη το ταριχευμένο σώμα του Πορθητού, με το πρόσωπο του πανομοιότυπο προς το πορτρέτο του Μπελλίνι. Συνεπώς ο Πορθητής είχε ταφεί ως χριστιανός και Βυζαντινός βασιλεύς. Μόλις ο Αμπτούλχαμίτ το έμαθε, έδωσε διαταγή να σφραγισθεί αμέσως…
Η παραπάνω μαρτυρία του Τούρκου ποιητή Γιαχυά Κεμάλ Μπεγιατλί, που παραθέτει ο ιστορικός Δημήτρης Κιτσίκης στο βιβλίο του «Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», παρμένη από το βιβλίο «Οι Οθωμανοί ηγεμόνες» του Τούρκου συγγραφέα Ρεσάτ Εκρεμ Κοτσού, έγινε αφορμή μιας αναζήτησης της καταγωγής των Οθωμανών Σουλτάνων.
Οπουδήποτε και αν ψάξουμε, είτε σε ιστορικό βιβλίο, είτε σε εγκυκλοπαίδεια, λίγο πολύ τα στοιχεία γι’ αυτούς συμπίπτουν και διασταυρώνονται. Ιδού λοιπόν η δυναστεία των Οθωμανών:
Σουλτάνος Ερτογρούλ ο Αρχηγός της φυλής που την οδήγησε στην περιοχή του Σογιούτ (πλησίον της Νίκαιας)
Υιός αυτού ο Σουλτάνος Οσμάν Α΄ ιδρυτής της Δυναστείας, εξ ού και Οσμανοί ή Οθωμανοί.
Υιός αυτού ο Σουλτάνος Ορχάν ο οποίος παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Θεοδώρα κόρη του Αυτοκράτορα Ιωάννη Καντακουζηνού(1324-1360).
Υιός αυτών ο Σουλτάνος Μουτάτ Α΄(1362-1389) ο οποίος παντρεύτηκε τη βυζαντινή πριγκίπισσα Ελένη κόρη του βασιλέα Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου.
Υιός αυτών ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ Α΄(Κεραυνός ή Γιλντιρίμ) (1360-1403) ο οποίος παντρεύτηκε μία Ελληνίδα και αργότερα χριστιανή πριγκίπισσα της Σερβίας.
Υιός αυτών ο Σουλτάνος Μωάμεθ Α΄(Τσελεμπή) (1413-1421).
Υιός αυτού ο Σουλτάνος Μουράτ Β΄(1446-1452) ο οποίος παντρεύτηκε τη Σέρβα Μάρα.
Υιός αυτών ο Μωάμεθ Β΄(Πορθητής) (1432-1481)
Υιός αυτού ο Σουλτάνος Βαγιαζίτ Β΄(Δίκαιος) (1447-1512) ο οποίος παντρεύτηκε την Ελληνίδα ποντιακής καταγωγής «Γκιούλ Μπαχάρ».
Υιός αυτού ο Σουλτάνος Σελίμ Α΄(ο Σκληρός) (1512-1520)
Υιός αυτού ο Σουλτάνος Σουλευμάν Β΄(Μεγαλοπρεπής) (1520-1566) ο οποίος παντρεύτηκε την Ελληνίδα Ρωξελάνη που τον επηρέασε πολύ στις αποφάσεις του και τη Ρωσίδα Χουρέμ.
Υιός αυτών ο Σουλτάνος Σελίμ Β΄(Μέθυσος) (1560- 1574) οπότε και αρχίζει η παρακμή της Αυτοκρατορίας για να φτάσουμε μετά από αρκετούς Σουλτάνους στην «εποχή της Τουλίπας» του καλλιτέχνη Σουλτάνου Αχμέτ Γ΄(γαζή) (1642-1693), υιού του Μωάμεθ Δ΄ και μιας Ελληνίδας.
Από τα παραπάνω καταφανέστατα συμπεραίνουμε ότι στις φλέβες των Οθωμανών Σουλτάνων έρρεε ρωμαίικο αίμα, πράγμα το οποίο προφανώς το γνώριζαν, καθώς μιλούμε για μια αυτοκρατορική δυναστεία όπου προϋπόθεση της διαδοχής είναι πάντοτε η καταγωγή.
Σε μια αναζήτηση σε οποιοδήποτε ιστορικό βιβλίο του Βυζαντίου, διαπιστώνουμε πράγματι ότι αρκετοί από του Βυζαντινούς βασιλείς, με πρώτο και καλύτερο τον Μέγα Κωνσταντίνο, ετάφησαν στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων. Αν πράγματι ο Μωάμεθ ο Πορθητής επιθυμούσε να συνεχιστεί η παράδοση, ήταν άραγε η καταγωγή του που τον ωθούσε σε αυτό; Ο ίδιος είχε δείξει εν ζωή τη ρωμαίικη ροπή του, καθώς μεγαλωμένος από τη χριστιανή μητέρα του στην Αμάσεια, ήταν γνώστης της Ελληνικής, θαύμαζε τον Μέγα Αλέξανδρο, διατηρούσε τον τίτλο του «Σουλτάνου των Ρωμαίων», είχε προσωπική φρουρά αποκλειστικά Γενιτσάρους (πρώην χριστιανούς), άλωσε την Πόλη έχοντας ρωμαίικο επιτελείο, με βασικό στέλεχος και συμβουλάτορα τον Ελληνικής καταγωγής Στρατηγό Ζαγανό, εγκατέστησε αμέσως μετά την άλωση Πατριάρχη τον Γενάδιο Σχολάριο, δίνοντας του προνόμια και σύμφωνα τα γραφόμενα του Κριτόβουλου: «Αφικόμενος εις το Ίλιον κατεθεάτο τα ερείπια τούτου και τα ίχνη της παλαιάς πόλεως Τροίας…προσέτι δε και των ηρώων τους τάφους ιστρορεί, Αχιλλέως τε και Αίαντος και των άλλων επήνει και εμακάριζε τούτους και των έργων και ότι έτυχον επαίνετου Ομήρου του ποιητού» συνεπώς ήταν γνώστης και θαυμαστής του Ελληνικού πολιτισμού.
Όσον αφορά τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά των Σουλτάνων, από τα πορτρέτα της εποχής διαπιστώνουμε ότι κανένας τους δεν είχε «Τουρκομογκολικά» χαρακτηριστικά, αλλά κατά βάση μεσσογειακά.
Αλλά ακόμα και αν η ματρυρία για τον τάφο του Μωάμεθ του Πορθητή είναι αποκύημα της φαντασίας, δεν είναι εντυπωσιακό που την αναφέρουν δύο Τούρκοι, ο ένας που την είπε και ο άλλος που την κατέγραψε;
Αν λοιπόν μέρος του Τουρκικού λαού, τον οποίο τα χαρακτηριστικά του, η κουλτούρα του, οι μνήμες και η κληρονομιά που τον περιβάλλει, τον αναγκάζουν να αναζητά σήμερα την ταυτότητά του, διαπίστωνε ακόμη ότι και η Δυναστεία που τον οδήγησε 644 χρόνια είχε και αυτή τις ίδιες ροπές, ποια γνώμη θα είχε άραγε για την προέλευσή και καταγωγή του;

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΝΤΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

«Αυτός είναι ο Πόντος των Αγίων»
Κάποτε ένας φίλος μου είπε μια ιστορία που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Είχε λέει, έναν θείο, ο οποίος ήταν «γέροντας» σε μοναστήρι της Στερεάς Ελλάδας και η καταγωγή του ήταν ποντιακή. Οι άλλοι γέροντες γνωρίζοντας την καταγωγή του και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, συχνά τον προκαλούσαν λέγοντας του «και τι είναι ο Πόντος». Αυτός μια μέρα αγανακτισμένος από τα πειράγματα κλείστηκε στο κελί του για αρκετές μέρες και όταν βγήκε η απάντησή του ήταν αφοπλιστική. Είχε φιλοτεχνήσει έναν χάρτη του ιστορικού Πόντου και σε κάθε περιοχή του είχε βάλει την αντίστοιχη εικόνα του Αγίου που προερχόταν από εκεί. Την παράσταση την κρέμασε σε κεντρικό σημείο του μοναστηριού, λέγοντας στους έκπληκτους καλόγερους: «Αυτός είναι ο Πόντος των Αγίων»
Με αφορμή την παραπάνω ιστορία έψαξα στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πράγματι ο «γέροντας» είχε δίκαιο. Παραθέτω λοιπόν τον μακρύ ημερολογιακό κατάλογο της απλής παρατήρησής μου και όχι της μελέτης μου:
Μέγας Βασίλειος γεννημένος στη Νεοκαισάρεια ασκηθής σε σπήλαιο στον Πόντο,
Άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Νύσσης (αδελφός του Μ. Βασιλείου),
Όσιος Θεοδόσιος Μητροπολίτης Τραπεζούντας αδελφός του Οσ. Διονυσίου,
Νεομάρτυς Ιορδάνης ο Τραπεζούντιος, γεννημένος στην Τραπεζούντα,
Μεγαλομάρτυς Θεόδωρος ο Τήρων, με καταγωγή από την Αμάσεια,
Νεομάρτυς Παρασκευάς ο Τραπεζούντιος, προύχοντας της Τραπεζούντας,
Ευτρόπιος, Κλεόνικος και Βασιλίσκος, με καταγωγή από την Αμάσεια,
40 Μάρτυρες οι εκ Σεβάστειας,
Ιερομάρτυς Βασίλειος Επίσκοπος Αμάσειας, με καταγωγή από την Αμάσεια,
Μάρτυς Κορδάτος, με καταγωγή από τη Νικομήδεια,
Όσιος Παυσίκακος επίσκοπος Συνάδων, γεννημένος στην Αμάσεια,
Μάρτυς Βασιλίσκος, με καταγωγή από την Αμάσεια,
Νεομάρτυς Ιωάννης της Σουτσιάβας, έμπορος από την Τραπεζούντα,
Όσιος Ναυκράτιος, αδελφός του Μ. Βασιλείου,
Αγιος Σέργιος ο Μάγιστρος, με καταγωγή από τη Παφλαγονία,
Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, γεννημένος στην Τραπεζούντα,
Ιερομάτρυς Αθηνογένης, με καταγωγή από τη Σεβάστεια,
Μάρτυς Αντίοχος ο εκ Σεβάσειας,
Μεγαλομάρτυς Παντελεήμων, γεννημένος στη Νικομήδεια,
Μάρτυρες Ανδριανός και Ναταλία, με καταγωγή από τη Νικομήδεια,
Μάρτυς Μάμας από την Παφλαγονία,
Ιερομάρτυς Άνθιμος επίσκοπος Νικομήδειας,
Άγιος Σώφρονας, γεννημένος στη Χαλδία,
Μεγαλομάρτυς Σεβηριανός, με καταγωγή από την Σαβάστεια,
Ιερομάρτυς Φωκάς ο θαυματουργός, με καταγωγή από την Σινώπη,
Μάρτυς Φωκάς ο Κηπουρός από τη Σινώπη,
Μεγαλομάτρυς Θεόδωρος Γαβράς, γεννημένος στην Άτρα της Χαλδίας,
Μάρτυρες Ευλάμπιος και Ευλαμπία από τη Νικομήδεια,
Όσιος Νικήτας ο Πατρίκιος, προερχόμενος από την Παφλαγονία,
Μάτρυς Θεοδότης από τον Πόντο,
Όσιος Συμεών ο Μεταφραστής από την Παφλαγονία,
Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Νεοκαισάρειας, γεννημένος στη Νεοκαισάρεια,
Όσιος Πέτρος ο Ησυχαστής, γεννημένος στον Πόντο,
Όσιος Άλυπιος ο Κιονίτης, γεννημένος στην Παφλαγονία,
Όσιος Στυλιανός ο Παφλαγών, με καταγωγή από την Παφλαγονία,
Όσιος Νίκων ο Μετανοείτε με καταγωγή από την Τραπεζούντα,
Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα, κόρη του Τοπάρχη Ηλιουπόλεως,
Ιερομάρτυς Μόδεστος Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων, με καταγωγή από την Σεβάστεια,
20.000 Μάρτυρες οι εν Νικομήδεια όπου και κάηκαν,
Όσιος Φιλέταιρος εκ Νικομηδείας, γιός του Έπαρχου της Νικομήδειας..
Προφανώς λοιπόν ο «γέροντας» έκανε επιλογή Αγίων καθώς εάν έμπαιναν όλοι δε θα τους χωρούσε ο χάρτης.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε, κατά την παρατήρησή μου, το πλήθος των Αγίων που προέρχονται από περιοχές πλησίον του Πόντου όπως Κωνσταντινούπολη, Καπαδοκία, Φρυγία, Βυθινία, Λυκία και γενικότερα Μικρά Ασία.
Συμπληρώνοντας λοιπόν τον «γέροντα» λέω ότι «Αυτή είναι η Ανατολή των Αγίων» και το επίθετο του «Ανατολίτη» δεν πρέπει να το χαρίζουμε σε άλλους.

ΠΟΝΤΟΣ