2800 ΧΡΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΛΙΓΑ

2800 χρόνια ιστορία είναι πολύ λίγα
Ο πλανήτης γη κατοικείται από ανθρώπους που χωρίζονται σε λαούς οι οποίοι διαφέρουν στην όψη, στις συνήθειες στην κουλτούρα, έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό: Όλοι πιστεύουν ότι είναι ο «περιούσιος λαός» και ότι υπερέχουν των άλλων. Η παραπάνω κατάσταση καταντά γραφική, όταν συνοδεύεται από αστήρικτα επιχειρήματα που κατά καιρούς χρησιμοποιούν κάποια κέντρα, είτε για δημιουργία εντυπώσεων στον αντίπαλο, είτε για ανύψωση του ηθικού των ιδίων, εσωτερική κατανάλωση και χειραγώγηση.
Ο ποντιακός λαός είναι και αυτός ένας λαός που προσπαθεί με τη στάση του να αποδείξει ένα είδος πολιτισμικής ανωτερότητας, σε σχέση με τις άλλες φυλές, σύνδρομο το οποίο προφανώς πηγάζει και από τον μεγάλο ξεριζωμό που υπέστη το 1922, μετά τον οποίο προσπάθησε να κοινωνικοποιηθεί στην κοινωνία του νεοελληνικού κράτους, αλλά και από τον, από τη φύση του, δραστήριο χαρακτήρα του, σε βαθμό που πολλές φορές να παρεξηγείται. Σε όλες τις ομιλίες και σε όλα τα έντυπα που αφορούν τον ποντιακό ελληνισμό δεν χάνεται η ευκαιρία να τονιστεί ότι ο πολιτισμός αυτός την έχει μεγάλη ηλικία των 2800 ετών, δηλαδή από τον αποικισμό της περιοχής από τις πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας και από τις παράλιες πόλεις της Ανατολικής Μικράς Ασίας (Μίλητος κλπ).
Τα επιχειρήματα όμως που παρατίθενται ακολούθως δύναται να αποδείξουν ότι 2800 χρόνια ιστορίας, είναι μεγάλη έκπτωση για τον Ποντιακό πολιτισμό, η αρχή του οποίου χάνεται στις χιλιετηρίδες:
Από την κοσμογονία του Ησίοδου είναι γνωστό ότι πρώτα από όλα γεννήθηκε η γή και ο πόντος (Θάλασσα). Το απλό ερώτημα που προκύπτεί είναι γιατί ενώ υπάρχουν γνωστότερες θάλασσες σήμερα, αυτές δεν ονομάζονται πλέον «πόντος» παρά μόνον η Μαύρη θάλασσα. Επίσης πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις το γεγονός ότι η λέξη «θάλασσα» είναι αγνώστου ετυμολογίας στην Αρχαία Ελληνική στην οποία είχε ευρύτερη χρήση η λέξη «πόντος» και «πέλαγος» (Λεξικό Μπαμπινιώτη).
Το σημαντικότερο στοιχείο του πολιτισμού η φωτιά κατέχεται κατά τη μυθολογία από τους Θεούς και αυτός ο Προμηθέας που το παραδίδει στους ανθρώπους τιμωρείται σε δεσμά στον Καύκασο και συνεπώς η περιοχή ήταν γνωστή.
Ο κατακλυσμός είτε του Δευκαλίωνα σύμφωνα με την «ελληνική» μυθολογία, είτε του Νώε σύμφωνα με τη Βίβλο των Εβραίων, καταλήγει στη διάσωση της ζωής, με την κιβωτό, στο όρος Καύκασο ή Αραράτ από όπου και ξαναξεκινά η διάδοσή της, γεγονός που μας επιτρέπει να ισχυριστούμε ότι ο πολιτισμός ξαναγεννήθηκε και ξαναήρθε από εκεί στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Ηρακλής, ο μεγαλύτερος ήρωας των Ελλήνων, αναλαμβάνει να επισκεφθεί την περιοχή του πόντου (Καύκασος) για την απελευθέρωση του Προμηθέα, συμμετέχει με τον Ιάσονα στην Αργοναυτική Εκστρατεία και αναλαμβάνει αποστολή για την αρπαγή της ζώνης της βασίλισσας των Αμαζόνων Υπολίτης, βασίλειο που βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Θερμόδωντα του Πόντου. Ο δε Βασιλιάς της Κολιχίδας, Αίτης υποδέχεται φιλόξενα τους Αργοναύτες, σα να είχε από παλιά δεσμούς με τους λαούς του Αιγαίου, οι οποίοι ως «Εκστρατεία» προφανώς δεν είναι φορτωμένοι σε ένα μόνο καράβι, αλλά δύναται να είναι οι πρώτη οργανωμένη μεταφορά πληθυσμών από το Αιγαίο στον Πόντο. («Ελληνική Μυθολογία» Ι.Θ.Κακριδή).
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί εμείς μαθαίνουμε ότι ο Πόντος αποικίστηκε τον 8Ο αιώνα π.Χ. θεωρώντας τους Αργοναύτες και τον Ηρακλή ανήμπορους να πείσουν τις Ελληνικές πόλεις να «επενδύσουν» στην περιοχή.
Στην Ιλιάδα του Ομήρου βλέπουμε του «Ελλαδίτες» Θεούς να μοιράζονται και οι μισοί να υποστηρίζουν τους Τρώες. Είναι γνωστό ότι οι πόλεις του Πόντου συμμετέχουν στον Τρωικό πόλεμο στο πλευρό των Τρώων. Εκτός από κοινή θρησκεία βλέπουμε επίσης κοινά ήθη κοινή γλώσσα και για το λόγο αυτόν στο ιστορικό έργο του μεγάλου μας ιστορικού Κ. Παπαρηγόπουλου αναφέρεται ότι οι δύο αντίπαλοι Αχαιοί και Τρώες, «αποτελούσαν ένα σύνολο εσωτερικά ενιαίο, ομόφυλο, ομόγλωσσο από το οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο ιδιαίτερος ελληνικός κόσμος…». Το απόφθεγμα «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρις» που είπε ο Έκτορας, δεν ταιριάζει σε «βάρβαρους» λαούς που περιμένουν τους Μηλισσίους για να τους εκπολιτίσουν.
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι πως ένα από τόσο παλιά γνωστό μέρος όπως είναι ο Εύξεινος Πόντος αποφασίζεται να γίνει αποικία τόσο αργά, δηλαδή περί τον 7ο αιώνα π.Χ από έναν τόσο δραστήριο στο εμπόριο, τις τέχνες, τα γράμματα και τη ναυσιπλοία λαό. Και εφόσον ο Τρωικός Πόλεμος ιστορικά τοποθετείται το 1270 π.Χ . γιατί αυτοί που νίκησαν και είχαν πλέον τα στενά δικά τους, δεν έκαναν τότε αποικία τους τον Πόντο.
Αργότερα όπως είναι ευρέως γνωστό έχουμε κάθοδο των Δωριέων (1104 π.Χ), η μίξη του πολιτισμού των οποίων με τον πολιτισμό των Αχαιών δημιουργεί τον Αρχαίο κλασικό Ελληνικό πολιτισμό.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί αυτοί που ήρθαν για να βρουν κάτι καλύτερο στον ηπειρωτικό ελληνικό χώρο, ξαναφεύγουν για να αποικήσουν περί τον 8ο αιώνα π.Χ. τον άγνωστο Πόντο. Ακόμα και αν είναι έτσι δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι πήγαιναν σε ένα γνωστό μέρος για να αποικίσουν πιθανώς τη γενέτειρά τους.
Η διαφορά στην ισχύ των Δωριέων με τους Αχαιούς λέγεται ότι ήταν τα σιδερένια όπλα τους. Όμως μεταλλεία σιδήρου δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν στη Βορειοανατολική Ευρώπη και απεναντίας υπήρχαν στον Πόντο όπου είχε αναπτυχθεί γενικώς η μεταλλουργία, εξ ου και κάτοικοι Χάλυβες στην περιοχή Χαλδίας για τους οποίους ο Αρριανός λέει «Χάλυβες πρώτοι ανθρώπων αιτίαν έχουσι χαλκώσασθαι σίδηρον». Άρα αυτοί που ζούσαν στον Πόντο θα είχαν τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούν την ισχύ τους και την πολεμική τους παράδοση και να επιβληθούν στο χώρο του Αιγαίου. Γιατί άραγε δεν το έκαναν;
Εξάλλου η λέξη «άποικος» κατά κοινή ομολογία έχει θετική έννοια καθώς προϋποθέτει ειρηνική εγκατάσταση του νέου πληθυσμού με τον παλαιό και αυτή είναι η διαφορά της από τον «έποικο». Ιστορικά πουθενά στην περιοχή δεν αναφέρεται πολεμικό επεισόδιο τον 8ο αιώνα και συνεπώς το πολιτισμικό και κοινωνικό περιβάλλον των «παλαιών και νέων» κατοίκων ήταν κοινό.
Στο βιβλίο του Φαλμεράγιερ «Ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας» υποστηρίζεται με βάση αρχαία κείμενα ότι «η αρχαιότατη Ελλάδα και οι αρχαιότατες ελληνικές πόλεις δεν πρέπει να αναζητηθούν στην Πελοπόννησο ούτε στην Αττική ή στη Δωρίδα αλλά στις κοιλάδες του Καυκάσου και στις ανατολικές ακτές του Εύξεινου Πόντου, όπως μπορεί κανείς να ανακαλύψει εκεί για πρώτη φορά και τα ονόματα Αιθιοπία, Ευρώπη, Λιβύη και τις περισσότερες ονομασίες ποταμών και δρόμων της μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ελλάδας».
Στο ίδιο βιβλίο υποστηρίζεται ότι η Αρκαδική Τραπεζούντα είναι αποικία της πρεσβυτέρα ποντιακής Τραπεζούντας και όχι το αντίθετο. Ο παραπάνω συγγραφέας όσο και αν έχει αμφισβητηθεί, δεν παύει να αποτελεί πηγή προβληματισμού, καθώς επικαλείται πάντα αυθεντικά κείμενα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.
Εν κατακλείδι είναι γνωστό ότι όλοι μας μάθαμε αυτά τα λίγα για την Ιστορία του Πόντου και της Μικράς Ασίας από το Νεοελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ας σκεφτούμε τώρα «ανάποδα». Έστω ότι η περιοχή του Πόντου και γενικότερα της Μικράς Ασίας είχε ελληνικούς-πελασγικούς πληθυσμούς τουλάχιστον από το 4000 π.Χ. Θα συνέφερε σε κάποιους να μη μάθει ποτέ ο «πρόσφυγας» ότι προέχεται από το ίδιο «κράμα» με τον εντόπιο Έλληνα και ότι ήταν αυτόχθων κάτοικος της γενέτειρά του; Προφανώς ναι γιατί τότε θα αισθάνεται χρεωμένος και «υποχρεωμένος» με χαμηλή αυτοεκτίμηση και έτσι καθίσταται εύκολος χειρισμού. Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα με τους αποκαλούμενους «Ρωσοπόντιους» με τους οποίους συγκρίνονται οι παλαιοί Πόντιοι για το βαθμό της Ποντιακής καθαρότητάς τους. Και αυτοί προσπαθούν να αποδείξουν το αυτονόητο ότι αφού προέρχονται από τη γενέθλια γη του Πελασγικού πολιτισμού, είναι καθαροί Πόντιοι και Έλληνες. Αν Λοιπόν γίνει σε όλους μας γνωστό ότι «εμείς ακεκά έμνες» τότε σε εκείνην την Πατρίδα έχουμε δικαίωμα να είμαστε γνήσιοι κληρονόμοι και δικαιούμαστε μερίδιο.